3:03

Προσπαθώ.. αλήθεια προσπαθώ αλλά είναι κ’αυτά τα βράδια που με βρίσκουν με αυτό το τούβλο που κάθεται στο στήθος και δε μπορώ ν’ανασάνω.

Μπορεί να φαίνεται χαζό και κάποτε κλισέ αλλά πονάει γαμώτο να βλέπουμε τον ίδιο ουρανό με διαφορετική προοπτική. Πως συνεχίζεις να ζεις σα να μη μοιράστηκες ποτέ τίποτα; Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος και πόσος άραγε να χρειάζεται για να γίνει ξανά το «καλά» πραγματικά καλά. 

Και αυτές οι σκέψεις που δε μένουν μόνο σε μια διάσταση αλλά παίρνουν σάρκα και μορφή, πότε θα πάψουν και θα δώσουν χώρο σε άλλες; 

Είναι τόσο επώδυνο να αισθάνεσαι πολλά πολλές φορές να ξεφεύγεις απ’την αίσθηση και να περνάς στη διαίσθηση που πάντα βγαίνει αληθινή. 

Πόσα να κοστίζει μια θόλωση της μνήμης και απόσταση από το τώρα; Γιατί τώρα μου λείπει το κάθε μικρό και ασήμαντο, τώρα μου λείπει αυτό που χθες είχα ξεχάσει. Και αύριο δε ξέρω αν θα ναι μια μέρα που δε θα νιώθω την αύρα σου εδώ. 

M.

Νύχτες μικρές

Και κάπως έτσι όλα ξεθωριάζουν…

Όλες τις αισθήσεις που πλημμύριζες τις έχασα.

Η ευτυχία, η λύπη, ο θυμός άλλαξαν εντελώς μορφή. 

Και μένει μόνο ένας κόμπος κάθε φορά που μένει η σκέψη μόνη της στο μυαλό. 

Όλα τα μικρά που κάποτε έφερναν χαρά, τα έχασα.

Και μένει μόνο μια ψυχή που προσπαθεί να μπει στη θέση της.

Είναι που δεν έφτασε ο χρόνος, είναι που η τρικυμία ξεκινάει πάντα ξαφνικά, είναι που δε κατάφερα να σωθώ.

Και περιμένω μια καμπύλη στο πρόσωπο που θα σημαίνει πως πέρασε.

Μ.

Fast-living stories

Another day living a fast-living life, thinking that fast-living has become the norm. Hustle culture has won and "being busy" has become our default mode of existence.

Levels of stress, anxiety and burnout are at an all-time high (and are not decreasing any time soon).

Hypnotised by the capitalist system around us, we only feel fulfilled by acquiring, producing more and having more…

This circle of “speeding until te next” became the default coping mechanism that's keeping us walled off from having to answer the bigger, important questions:

⭕️Is this how I really want to live my life? Am i happy this way?

⭕️Can today, instead of busy, feel purposeful?

⭕️What is the bigger vision that I'm working so hard towards?

⭕️Is what I think, feel, say & do a reflection of who I really am?

These questions can be scary. Which is so understandable why we would do anything to avoid them.

But what if it didn't have to be this way?

Progress isn't always visible but only felt. And it is not measured by the successes that everyone sees, but whether you are happy from within.

Make your life slower and the happiness real-er 🤍

Your life’s plot

Sometimes you feel lost in the plot of your own life. It’s complicated , you made it complicated. Sometimes i even feel i don’t know where i am going, it feels like I’m floating in zero gravity.  

        

    It’s okay.

        

    Stop fighting the tears that are coming. Your body is trying to get rid of something. Listen to it, respect it. Your emotions are valid.

    Embracing every feeling that comes within you is part of your growing journey. Be gentle with yourself, you are learning.  

        

    And if there is a person in your life trying to help you writing your plot again, remember that the best thing you can do to take care of them is to take care of yourself first, so you never need them to fill an empty spot in your heart, rather than having a full heart ready to be shared with them. 

        

    Be patient, some life plots take a while to make sense.

“When everything seems to be broken, i just want you to know who i am…”

Cities of ghost (s) / ing.

~ τι πόλεις ειν’αυτές αδειάζουν τόσο ξαφνικά και αλλάζουν μορφή;

Χθες ήταν γεμάτες ζωή, σ’άρεσε να τους μιλάς και να σε ταξιδεύουν..

σήμερα χλιαρές, στοιχειωμένες και κενές. 

Και μένεις να γυρνάς τα βράδια στα στενά με απορία.

Είναι ο φόβος της απόρριψης που αφήνει τα φαντάσματα να γυρνάνε στις πόλεις, είναι και που είναι μια έξοδος απλή.

Και τι γίνεται όταν δε σ´αρέσει να γυρνάς σε μια πόλη με φαντάσματα; Περιμένεις να /ξ-ημερώσει/.

Αφέσου, εμπιστεύσου, ταξίδεψε…

[expectations]

Walking on that tightrope, feeling like the slightest wrong breath will cause me rolling down.

Who are you to judge if this breath is wrong? Who am I to decide when it is time to let go?

I stayed too long at one place; enough for my peace to interrupt.

Trapped in the cycle of what-ifs, i need to hold on to something to feel safe again. To feel i can take all wrong breathes but at the end, learn how to grow. 

I don’t think my brain is is broken and it’s causing me these thoughts ; i think they way i live is broken and my perfectly working brain struggles to cope.

/Exhale and go.

Ασυγχρόνιστα συγχρονισμένοι

Και τόσο ξαφνικά ξέφυγα απ´τη μετριότητα του ίσως, απ´τα λόγια εκείνα τα αόριστα, τα τυπικά.

Κουβέντες που δε σ’αφήνουν να αναρωτιέσαι, που δεν έχουν ανάγκη από επίθετα να τις ομορφύνουν.

Μονάχα 2 βλέμματα αρκούν. 2 βλέμματα ικανά να σπάσουν τα ρολόγια.

Ίσως να φταίει η πανσέληνος. Τόσο πλήρης, τόσο λαμπερή. 

Νόμιζες πως δε την πρόσεξα, αλλά την είδα. Πρόλαβα να τη δω και να μπαλώσω 2-3 πληγές.

Πόσα αλλάζουν από τη μια πανσέληνο στην άλλη.

Θυμάμαι να μου λένε πως, σε όποια άκρη του κόσμου και να σταθείς, ένα φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό θα δεις. 

Κοίταζέ το να κάνουμε όνειρα.

Μ.

Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος

Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος?