Σα τη πρώτη σπίθα

Πριν τη φιλήσεις για πρώτη φορά, σταμάτα λίγο και παρατήρησε.

Κοίταξε αυτό το άγνωστο κάποτε πρόσωπο που τώρα έχεις την ανάγκη να έρθεις τόσο κοντά του.

Νιώσε τα ιδρωμένα από το άγχος και παγωμένα χέρια της. Δες τα μάτια της να γυαλίζουν και να το θέλουν τόσο. Άκου τους κτύπους της καρδιάς της που ακούγονται πιο δυνατά απο ποτέ.

Κάνε κάθε φιλί να μοιάζει σα το πρώτο.

M.

Η επιστροφή

Επιτέλους το πήρα απόφαση.
Η συνέχεια της εκτόνωσης του κόσμου μου σε λίγες γραμμές.

Έχω τόσα να πω και τόσα να αναλύσω.

Αυτά που τόσο καιρό άκουγαν οι τέσσερεις αυτοί τοίχοι, τώρα πρέπει να μπουν σε τάξη, πάλι.

 Αν είχαν μάτια θα δάκρυζαν και αν είχαν μιλιά θα'λεγαν ΄Φτάνει, μας έπρηξες' .

Μ.

Disappointed once more

Somedays i just feel every drop of faith in humanity i used to have, disappeared.

It costs nothing to be a good person, even try being one.

Just mind your own business and let people find their way. 

Not every issue needs your opinion. ✌🏼

M.

Πως πόναγε τότε η καρδιά

Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός και έπεφτες κάτω; 
Πόναγες, για λίγο..μέχρι να σου τάξουν κάτι ή να σου πάρουν παγωτό ή να απασχοληθείς με κάτι άλλο. Πολύ εύκολα στα επόμενα λεπτά θα έτρεχες πάλι όπως πριν..Έτσι απλά 'άφοβος'.

Μα τώρα ο πόνος διαφέρει, δε πέφτεις, δε κτυπάς και κυρίως δε ξεχνάς.

Ο πόνος τώρα είναι σα μεγάλη νταλίκα, που απο τόσα χιλιόμετρα γης, αποφάσησε να σταθμεύσει πάνω σου. Αυτό ειναι ο πόνος μασ και δε περνάει όσα και να σου τάξουν, όσα 'παγωτά' κι αν φας.

Πρέπει μόνος σου να αποφασίσεις, να βρεις το κουράγιο να τη μετακινήσεις και να τη τοποθετήσεις κάπου μακρυά που δε θα σε επηρεάζει.

Να θυμάσαι πως όλα θεραπεύονται...η καρδιά, το σώμα, το μυαλό..το βάρος δε θα μείνει εκεί για πάντα, δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Η ψυχική σου ηρεμία θα επιστρέψει.

Οι κακές στιγμές δε κρατάνε πολύ, αρκεί να το πιστέψεις και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

'Fall seven times, stand up eight.'

M.

Σώπα, μη μιλάς

‘Πότε επιτέλους θα μάθεις να κλείνεις το στόμα; Πότε θα καταλάβεις πως δε σκέφτονται όλοι σαν εσένα;’

Με ρώτησαν, αλλά δε ξερω τι να απαντήσω. Δε θέλω να τα κρατάω μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Την έπαθα πολλές φορές όπως τώρα, ισως να έπρεπε να σωπάσω...

Έπρεπε τόσα χρόνια ζωή να’χα καταλάβει πως δε σκέφτονται όλοι απλά, λογικά και αθώα...

Αθώα...μικρή λέξη με τοσο βάρος.

Πάντα τη παθαίνω εκεί και ξεχνάω πως, αμα εχεις στο νου σου το πονηρό, διαστρβλώνεις τα απλά και τα πας με ύπουλο τρόπο εκεί που σε βολεύουν.

Τι ταλέντο κι αυτό όμως... να είσαι διπλοπρόσωπος και να μη κατηγορείσαι γι’αυτό. Να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας πως αναστάτωσες και πλήγωσες άτομα με τις λεξεις σου... να ξυπνάς το πρωί και να ζεις τη ‘φτηνη’ και ψεύτικη ζωη σου, γυρνώντας χωρίς καμια ενοχή.

Δε θέλω να τιμωρηθείς, απλώς θέλω να σταματήσεις να επηρεάζεις αυτούς που αγαπώ.

Μ.

____________________________________

‘’Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

...

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!’’

(Αποσμασμα απο το ποίημα του Αζιζ Νεσιν, Σωπα μη μιλας)

Το βαζάκι στο τραπέζι

Καμια φορα γινονται ολα ανω κατω λες και τα πραγματα χανουν την ισορροπια τους,ταράζονται,ανακατευονται,μπερδευονται και συχνα πεφτουν.

Σαν ενα βαζο που δεν ειχε κατσει καλα στο τραπεζακι και με το που ανοιξε ελαχιστα το παραθυρο ,αρχισε να 'χορευει'.

Ετσι ακριβως γινεται και μεσα μεσα μας.

Οπως το βαζο λοιπον (εκτος απροοπτου) θα ισοροπησει ξανα,ετσι και οι σχεσεις τον ανθρωπων ισοροπουν εν τελει σε ενα σημειο πιο σωστο ,πιο ασφαλες.

Η περιοδος αναταραχης στους ανθρωπους ομως συνηθως δε διαρκει καποια λεπτα...μπορει να παρει και χρονια κι αυτο εξαρταται απο ποσο ειναι διατεθιμενοι ειναι να ρειξουν τον εγωισμο τους και να βαλουν νερο στο κρασι τους.

Το σιγουρο ειναι οτι το τελικο σημειο θα ειναι πιο σωστό, πιο ισορροπημενο.

Μ.

On the next wind blow

Μπερδεύω αυτά που θέλω, με αυτά που έχω ανάγκη και αυτά που μου λείπουν με αυτά που έχω. 

Μεγαλύτερη η σύγχιση σ’αυτά που τελικά, κάνω...

Γεμίζουμε τα άπειρα κενά μας με ανούσιες μικρές κουβέντες, με πρόσωπα προσωρινά. Αναλωνόμαστε μέρα με τη μέρα.

Νεφέλες που ξεθωριάζουν...γνωρίζουμε ότι θα ερθουν και θα φύγουν και ομως τις κοιτάμε, τις θαυμάζουμε και τις ωραιοποιούμε...

Κι όταν περάσουν και φύγουν αφήνουν το ίδιο κενό κάθε φορά και μετά ενας φάβλος κύκλος που παγιδεύεσαι ανάμεσα στην ωραιοποιημένη αλήθεια και στην ωμή πραγματικότητα. 

Τελικά, τί θέλει μια νεφέλη να περάσει και να φύγει; 

Ενα φύσημα του ανέμου, τιποτε άλλο...

Μ.

Don’t.

Don’t get too close.

I’ll turn you into poetry.

M.

Γεύση..φράουλα

Πότε τελικά είμαστε αρκετοί για τους άλλους;


Δεν είμαι γενικά αρνητικό άτομο, αλλά παραδεκτείτε πως αυτές οι ιδέες περνάνε και στο δικό σας μυαλό.


Γιατί διάλεξε εμένα...γιατί αποφάσισε να μπει στη δική μου ζωή και να τη κάνει ανω κάτω;


Σε μια εποχή που το 'ιδάνικό' μοντέλο είναι τόσο εύκολα προσβάσημο και που το φλερτ είναι τόσο εύκολο ανεξαρτήτως φύλου, γιατί κάποιος να διαλέξει να βάλει στη ζωή του κάτι που δε μοιάζει τόσο ιδανικό;


Τώρα θα μου πεις ποιά είσαι εσύ να κρίνεις τι είναι ιδανικό και τι όχι. Και θα σου πω πως το να είσαι ρεαλιστής είναι μεγάλο χάρισμα σήμερα και θα σου φέρω παράδειγμα με φρούτα για να σε ευκολήνω.


Πες οτι ενδιαφέρομαι  να αγοράσω φράουλες. Στο μανάβη βλέπω ράφια γεμάτα πανέμορφες οργανικές φράουλες με το τέλειο σχήμα, γυαλισμένες έτοιμες για το τραπέζι μου. Από την άλλη έχω τις κάπως πιο μικρές/μεγάλες με ακανόνηστο σχήμα φράουλες.


Έχω πρόσβαση και στις δύο, αφού έχουν την ίδια τιμή..Ποιές θα παίρνατε;


Αυτό ακριβώς εννοώ λοιπόν.


Δε θέλω να είμαι η φράουλα που λυπήθηκες και πήρες, ούτε η φράουλα που θα πετάξεις και ούτε καν θα τη δείξεις στο τραπέζι σου. Βασικά δε θέλω καν να είμαι φράουλα αλλά ας το αφήσουμε για το επόμενο 'παραπονεμένο' blog..


M.