Προσπαθώ.. αλήθεια προσπαθώ αλλά είναι κ’αυτά τα βράδια που με βρίσκουν με αυτό το τούβλο που κάθεται στο στήθος και δε μπορώ ν’ανασάνω.
Μπορεί να φαίνεται χαζό και κάποτε κλισέ αλλά πονάει γαμώτο να βλέπουμε τον ίδιο ουρανό με διαφορετική προοπτική. Πως συνεχίζεις να ζεις σα να μη μοιράστηκες ποτέ τίποτα; Πόσο σχετικός είναι ο χρόνος και πόσος άραγε να χρειάζεται για να γίνει ξανά το «καλά» πραγματικά καλά.
Και αυτές οι σκέψεις που δε μένουν μόνο σε μια διάσταση αλλά παίρνουν σάρκα και μορφή, πότε θα πάψουν και θα δώσουν χώρο σε άλλες;
Είναι τόσο επώδυνο να αισθάνεσαι πολλά πολλές φορές να ξεφεύγεις απ’την αίσθηση και να περνάς στη διαίσθηση που πάντα βγαίνει αληθινή.
Πόσα να κοστίζει μια θόλωση της μνήμης και απόσταση από το τώρα; Γιατί τώρα μου λείπει το κάθε μικρό και ασήμαντο, τώρα μου λείπει αυτό που χθες είχα ξεχάσει. Και αύριο δε ξέρω αν θα ναι μια μέρα που δε θα νιώθω την αύρα σου εδώ.
M.
