Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το συναίσθημα της πληρώτητας. Όχι της γενικής, της υλικής, αλλά της συναισθηματικής. Δε θέλω να υποτιμήσω καμία, αλλά για μένα πιο πολύτιμη και πιο δυσεύρετη, είναι η συναισθηματική.
Το πρόσωπο που θα συναντήσεις και δε θα βλέπεις παρα μόνο δυο μάτια που γυαλίζουν όταν ευθυγραμμίζονται με τα δικά σου.
Το σώμα που θα αγκαλιάσεις και η την έπομενη σου ανάσα θα την αιστανθέις πιο ήρεμη και ασφαλή.
Την επικοινωνία των μυαλών χωρίς να χρειαστεί να λερώσεις τις λέξεις.
Τί μπορεί να το ξεπεράσει αυτό;;
Δε πιστεύω πλέον τις δήθεν χαρούμενες φωτογραφίες ζευγαριών που κατακλίζουν τα media, δεν έχουν να μου πουν τίποτα.
Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το πραγματικά γαλήνιο βλέμμα δύο ερωτευμένων, τα γυαλιστερά μάτια και την αβίαστη καμπύλη των χειλιών στο πρόσωπο τους. Δε λεώ πως αυτό θα κρατήσει για πάντα και δεν έχει και σημασία, απλά λεώ πως αυτό ακτινοβολεί και είναι μαγικό.
Πώς κάποιος που δε νιώθει έτσι συνεχίζει να αφιερώνει χρόνο σε μια σχέση; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι αυτά τα μάτια δε τον κοιτάζουν βαθιά; Πόσο εύκολο είναι για κάποιους να φορέσουν τη μάσκα του ιδανικού συντόφου;
Και τελικά, είναι η υλική πληρώτητα αρκετή να σου συμπληρώσει το κενό της συναισθηματικής;
Δε νομίζω..
Μάθε να καταβαίνεις, όχι αυτά που ακούς, αυτά που αισθάνεσαι! Να συγχωρείς, για τη δική σου ηρεμία, αλλά όχι να ξεχνάς και να υπομένεις. Να σεβαστείς για μια φορά πρώτα εσένα.
Αν τελικά κρίνεις πως εκεί που είσαι όμως αξίζει να μείνεις, μείνε εκεί με όλο σου το είναι και πάρε όλο το οξυγόνο που κρύβει κάθε αγκαλιά...
