Crying Eyes

Crying Eyes

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

Πως πόναγε τότε η καρδιά

Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός και έπεφτες κάτω; 
Πόναγες, για λίγο..μέχρι να σου τάξουν κάτι ή να σου πάρουν παγωτό ή να απασχοληθείς με κάτι άλλο. Πολύ εύκολα στα επόμενα λεπτά θα έτρεχες πάλι όπως πριν..Έτσι απλά 'άφοβος'.

Μα τώρα ο πόνος διαφέρει, δε πέφτεις, δε κτυπάς και κυρίως δε ξεχνάς.

Ο πόνος τώρα είναι σα μεγάλη νταλίκα, που απο τόσα χιλιόμετρα γης, αποφάσησε να σταθμεύσει πάνω σου. Αυτό ειναι ο πόνος μασ και δε περνάει όσα και να σου τάξουν, όσα 'παγωτά' κι αν φας.

Πρέπει μόνος σου να αποφασίσεις, να βρεις το κουράγιο να τη μετακινήσεις και να τη τοποθετήσεις κάπου μακρυά που δε θα σε επηρεάζει.

Να θυμάσαι πως όλα θεραπεύονται...η καρδιά, το σώμα, το μυαλό..το βάρος δε θα μείνει εκεί για πάντα, δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Η ψυχική σου ηρεμία θα επιστρέψει.

Οι κακές στιγμές δε κρατάνε πολύ, αρκεί να το πιστέψεις και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

'Fall seven times, stand up eight.'

M.

Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Σώπα, μη μιλάς

‘Πότε επιτέλους θα μάθεις να κλείνεις το στόμα; Πότε θα καταλάβεις πως δε σκέφτονται όλοι σαν εσένα;’

Με ρώτησαν, αλλά δε ξερω τι να απαντήσω. Δε θέλω να τα κρατάω μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Την έπαθα πολλές φορές όπως τώρα, ισως να έπρεπε να σωπάσω...
Έπρεπε τόσα χρόνια ζωή να’χα καταλάβει πως δε σκέφτονται όλοι απλά, λογικά και αθώα...

Αθώα...μικρή λέξη με τοσο βάρος.

Πάντα τη παθαίνω εκεί και ξεχνάω πως, αμα εχεις στο νου σου το πονηρό, διαστρβλώνεις τα απλά και τα πας με ύπουλο τρόπο εκεί που σε βολεύουν.

Τι ταλέντο κι αυτό όμως... να είσαι διπλοπρόσωπος και να μη κατηγορείσαι γι’αυτό. Να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας πως αναστάτωσες και πλήγωσες άτομα με τις λεξεις σου... να ξυπνάς το πρωί και να ζεις τη ‘φτηνη’ και ψεύτικη ζωη σου, γυρνώντας χωρίς καμια ενοχή.

Δε θέλω να τιμωρηθείς, απλώς θέλω να σταματήσεις να επηρεάζεις αυτούς που αγαπώ.

Μ.

____________________________________
‘’Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.


...

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!
’’

(Αποσμασμα απο το ποίημα του Αζιζ Νεσιν, Σωπα μη μιλας)