~ τι πόλεις ειν’αυτές αδειάζουν τόσο ξαφνικά και αλλάζουν μορφή;
Χθες ήταν γεμάτες ζωή, σ’άρεσε να τους μιλάς και να σε ταξιδεύουν..
σήμερα χλιαρές, στοιχειωμένες και κενές.
Και μένεις να γυρνάς τα βράδια στα στενά με απορία.
Είναι ο φόβος της απόρριψης που αφήνει τα φαντάσματα να γυρνάνε στις πόλεις, είναι και που είναι μια έξοδος απλή.
Και τι γίνεται όταν δε σ´αρέσει να γυρνάς σε μια πόλη με φαντάσματα; Περιμένεις να /ξ-ημερώσει/.
Αφέσου, εμπιστεύσου, ταξίδεψε…
Walking on that tightrope, feeling like the slightest wrong breath will cause me rolling down.
Who are you to judge if this breath is wrong? Who am I to decide when it is time to let go?
I stayed too long at one place; enough for my peace to interrupt.
Trapped in the cycle of what-ifs, i need to hold on to something to feel safe again. To feel i can take all wrong breathes but at the end, learn how to grow.
I don’t think my brain is is broken and it’s causing me these thoughts ; i think they way i live is broken and my perfectly working brain struggles to cope.
Και τόσο ξαφνικά ξέφυγα απ´τη μετριότητα του ίσως, απ´τα λόγια εκείνα τα αόριστα, τα τυπικά.
Κουβέντες που δε σ’αφήνουν να αναρωτιέσαι, που δεν έχουν ανάγκη από επίθετα να τις ομορφύνουν.
Μονάχα 2 βλέμματα αρκούν. 2 βλέμματα ικανά να σπάσουν τα ρολόγια.
Ίσως να φταίει η πανσέληνος. Τόσο πλήρης, τόσο λαμπερή.
Νόμιζες πως δε την πρόσεξα, αλλά την είδα. Πρόλαβα να τη δω και να μπαλώσω 2-3 πληγές.
Πόσα αλλάζουν από τη μια πανσέληνο στην άλλη.
Θυμάμαι να μου λένε πως, σε όποια άκρη του κόσμου και να σταθείς, ένα φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό θα δεις.
Κοίταζέ το να κάνουμε όνειρα.
Μ.
