Ανώνυμο

Κι ήταν τότε που έσπασε το δικό σου μέσα που κόλλησες τα κομμάτια στο περίπου.

Και μετά αυτά δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν την αξία τους.

Εκεί, πρόχειρα δόθηκαν για να αγγίξουν

εφήμερους δεσμούς, σαπίζοντας ακόμα πιο βαθιά.

Πόσα μπορούσες να γίνεις κι πόσα να δείξεις;

Πόσα να πάρεις και πόσα να δώσεις.

Κρυμμένος στην αλήθεια που νιώθεις μόνο όταν το σώμα θέλει να θυμηθεί.

Και μετά τίποτα...

Μια καληνύχτα και δύο μάτια να κλείνουν και να (μη) ζουν, ένα περίπου έρωτα...

Μ.