Μπερδεύω αυτά που θέλω, με αυτά που έχω ανάγκη και αυτά που μου λείπουν με αυτά που έχω.
Μεγαλύτερη η σύγχιση σ’αυτά που τελικά, κάνω...
Γεμίζουμε τα άπειρα κενά μας με ανούσιες μικρές κουβέντες, με πρόσωπα προσωρινά. Αναλωνόμαστε μέρα με τη μέρα.
Νεφέλες που ξεθωριάζουν...γνωρίζουμε ότι θα ερθουν και θα φύγουν και ομως τις κοιτάμε, τις θαυμάζουμε και τις ωραιοποιούμε...
Κι όταν περάσουν και φύγουν αφήνουν το ίδιο κενό κάθε φορά και μετά ενας φάβλος κύκλος που παγιδεύεσαι ανάμεσα στην ωραιοποιημένη αλήθεια και στην ωμή πραγματικότητα.
Τελικά, τί θέλει μια νεφέλη να περάσει και να φύγει;
Ενα φύσημα του ανέμου, τιποτε άλλο...
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου