Άσκοπος σκοπός

Τελικά τι μας συμβαίνει; Ζούμε ή απλά «πηδάμε» τις στιγμές περιμένοντας μια επόμενη;

Σε νοιάζει πραγματικά ό,τι αφιερώνεις χρόνο σε αυτό ή έχεις ανάγκη να τον μοιράζεσαι;

Άδικο να ψάχνεις επιβεβαίωση, αναλώνοντας τον εαυτό σου, μοιράζοντας άσκοπα τις λέξεις.

Είναι θαρρώ ο δυνατότερος τρόπος να τον δηλητηρίασεις.

M.

"Αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω, γελιέσαι.."

Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε

Έλεγες δεν είχες λίγο χρόνο για σένα, για τις δικές σου ανάγκες...

Έλεγες πως η ρουτίνα της δουλειάς σε κούρασε.. «το πήγαινε-έλα» στη κίνηση σε εξόντωσε...

Λοιπόν τώρα, με κάποιο μαγικό τρόπο, τον έχεις.

Μπορείς να εγκατασταθείς σε όποια γωνιά του σπιτιού θέλεις, να απαλλαχτείς από τα βαρετά «ρούχα» που τόσο καιρό σε βάρυναν και να κάνεις κάτι για σένα.

Αν δεν είναι αυτό ελευθερία, τότε τι.

Πού είχες γράψει τη λίστα με τα θέλω σου που τροχοπέδη ήταν ο χρόνος; Τώρα είναι η στιγμή να τη ξεθάψεις, να τη φέρεις στην επιφάνεια και να αρχίσεις να τα εκπληρώνεις ένα-ένα.

Τώρα θα ανακαλύψεις αν πραγματικά σε ενοχλούσε η έλλειψη χρόνου, ή αν σε ενοχλούσε η γενικότερη ρουτίνα σου ή ίσως κάτι ακόμη πιο βαθύ.
Τώρα θα ανακαλύψεις αν η καθημερινότητα που κάνεις (συνήθιζες να κάνεις) είναι αυτή που ήθελες ή αυτή που δεσμεύτηκες αναγκαστικά να κάνεις.

Γνωρίσου καλύτερα με τα γύρω σου, τους ανθρώπους, τη φύση..μα πάνω απ´ όλα, με τον εαυτό σου. Συζήτησε, διαφώνησε, θύμωσε.. αυτά έχουν οι υγιείς σχέσεις των ανθρώπων.

Σε τέτοιες στιγμές που οι σκέψεις είναι πιο δυνατές από τις ανθρώπινες φωνές, ο άνθρωπος ηρεμεί, αναθεωρεί και δοκιμάζει ξανά.

Επαναπροσδιόρισε τις πραγματικές αξίες. Εμπνεύσου απ´ ό,τι συμβαίνει και δημιούργησε. 

Κράτα απ´ όλο αυτό, την ανθρωπιά που ξαναβρήκες, τα θεμέλια των σχέσεων που ξαναχτίστηκαν.

Μ.

Tick 'accept' and proceed

Όλοι μας περνάμε 'φάσεις'. Μιλάω για τις μέρες που νιώθουμε πιο μελαγχολικοί, που ίσως κάτι αλλάξει τα σχέδια μας, ίσως μια αποτυχία, μια αναποδιά. 

Το πιο σημαντικό και πρώτο βήμα είναι να δεχτείς τη νέα κατάσταση. Όσο απλό και αν ακούγεται, πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι κάτι που έγινε (το έψιλον του αορίστου) και έχει τελειώσει. Τώρα, αφήσε το πίσω και κάνε αυτό που ξέρεις, ξεκίνα ξανά, προσπάθησε ξανά.

Δες τη κατάσταση απο μια άλλη οτπική γωνία, τη θετική, όπου η κατάσταση δε σε επηρεάζει, δεν έχει επίδραση πάνω σου, αλλά εσύ έχεις προς αυτή! Ίσως δεν έχεις διαλέξει εσύ τη τροπή αυτή, αλλά σίγουρα εσύ ελέγχεις τη πορεία της και το πως θα σε επηρεάσει.

Αν μόνο οραματιστείς το πως θα είσαι αργότερα, όταν αυτό δεν έχει πια την ίδια υπόσταση στο μυαλό σου, θα μπορέσεις να το αποδεκτείς ακόμα πιο άμεσα!  

Θυμήσου πόση δύναμη έχεις μέσα σου, πόσα έχεις περάσει, μικρά και μεγάλα, που μόνο εσύ ξέρεις και όμως τα κατάφερες! Κάνεις ό,τι μπορείς κάθε μέρα ζεις τη μέρα σου με το δικό σου ρυθμό με το δικό σου τρόπο, με το καλύτερο για σένα τρόπο, αυτόν που μέσα στα χρόνια έμαθες και εφαρμόζεις. ΑΥΤΟ είναι όντως αξιέπαινο! 

Κάποτε το ξεχνάς, ξεχνάς το πόσο ξεχωριστή είναι η δική σου ύπαρξη και πόσο ανοιχτός είσαι στο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να δεχτείς και να σε αποδεκτούν. 

Κάθε φορά που το ξεχνάς, κάθε φορά που νιώθεις να σε καταβάλλει αυτή η αρνητικότητα, πες στον εαυτό σου 'Το δέχομαι και προχωρώ', θα δεις πως κάτι τόσο ασήμαντο θα σε βοηθήσει να βρεις τη λύση.

Η λύση έρχεται μόνο αν αποδεκτείς και προχωρήσεις.

Ξεκίνα ξανα...

Μ.

Σα τη πρώτη σπίθα

Πριν τη φιλήσεις για πρώτη φορά, σταμάτα λίγο και παρατήρησε.

Κοίταξε αυτό το άγνωστο κάποτε πρόσωπο που τώρα έχεις την ανάγκη να έρθεις τόσο κοντά του.

Νιώσε τα ιδρωμένα από το άγχος και παγωμένα χέρια της. Δες τα μάτια της να γυαλίζουν και να το θέλουν τόσο. Άκου τους κτύπους της καρδιάς της που ακούγονται πιο δυνατά απο ποτέ.

Κάνε κάθε φιλί να μοιάζει σα το πρώτο.

M.

Σώπα, μη μιλάς

‘Πότε επιτέλους θα μάθεις να κλείνεις το στόμα; Πότε θα καταλάβεις πως δε σκέφτονται όλοι σαν εσένα;’

Με ρώτησαν, αλλά δε ξερω τι να απαντήσω. Δε θέλω να τα κρατάω μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Την έπαθα πολλές φορές όπως τώρα, ισως να έπρεπε να σωπάσω...

Έπρεπε τόσα χρόνια ζωή να’χα καταλάβει πως δε σκέφτονται όλοι απλά, λογικά και αθώα...

Αθώα...μικρή λέξη με τοσο βάρος.

Πάντα τη παθαίνω εκεί και ξεχνάω πως, αμα εχεις στο νου σου το πονηρό, διαστρβλώνεις τα απλά και τα πας με ύπουλο τρόπο εκεί που σε βολεύουν.

Τι ταλέντο κι αυτό όμως... να είσαι διπλοπρόσωπος και να μη κατηγορείσαι γι’αυτό. Να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας πως αναστάτωσες και πλήγωσες άτομα με τις λεξεις σου... να ξυπνάς το πρωί και να ζεις τη ‘φτηνη’ και ψεύτικη ζωη σου, γυρνώντας χωρίς καμια ενοχή.

Δε θέλω να τιμωρηθείς, απλώς θέλω να σταματήσεις να επηρεάζεις αυτούς που αγαπώ.

Μ.

____________________________________

‘’Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

...

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!’’

(Αποσμασμα απο το ποίημα του Αζιζ Νεσιν, Σωπα μη μιλας)

Το βαζάκι στο τραπέζι

Καμια φορα γινονται ολα ανω κατω λες και τα πραγματα χανουν την ισορροπια τους,ταράζονται,ανακατευονται,μπερδευονται και συχνα πεφτουν.

Σαν ενα βαζο που δεν ειχε κατσει καλα στο τραπεζακι και με το που ανοιξε ελαχιστα το παραθυρο ,αρχισε να 'χορευει'.

Ετσι ακριβως γινεται και μεσα μεσα μας.

Οπως το βαζο λοιπον (εκτος απροοπτου) θα ισοροπησει ξανα,ετσι και οι σχεσεις τον ανθρωπων ισοροπουν εν τελει σε ενα σημειο πιο σωστο ,πιο ασφαλες.

Η περιοδος αναταραχης στους ανθρωπους ομως συνηθως δε διαρκει καποια λεπτα...μπορει να παρει και χρονια κι αυτο εξαρταται απο ποσο ειναι διατεθιμενοι ειναι να ρειξουν τον εγωισμο τους και να βαλουν νερο στο κρασι τους.

Το σιγουρο ειναι οτι το τελικο σημειο θα ειναι πιο σωστό, πιο ισορροπημενο.

Μ.

On the next wind blow

Μπερδεύω αυτά που θέλω, με αυτά που έχω ανάγκη και αυτά που μου λείπουν με αυτά που έχω. 

Μεγαλύτερη η σύγχιση σ’αυτά που τελικά, κάνω...

Γεμίζουμε τα άπειρα κενά μας με ανούσιες μικρές κουβέντες, με πρόσωπα προσωρινά. Αναλωνόμαστε μέρα με τη μέρα.

Νεφέλες που ξεθωριάζουν...γνωρίζουμε ότι θα ερθουν και θα φύγουν και ομως τις κοιτάμε, τις θαυμάζουμε και τις ωραιοποιούμε...

Κι όταν περάσουν και φύγουν αφήνουν το ίδιο κενό κάθε φορά και μετά ενας φάβλος κύκλος που παγιδεύεσαι ανάμεσα στην ωραιοποιημένη αλήθεια και στην ωμή πραγματικότητα. 

Τελικά, τί θέλει μια νεφέλη να περάσει και να φύγει; 

Ενα φύσημα του ανέμου, τιποτε άλλο...

Μ.