Ασυγχρόνιστα συγχρονισμένοι

Και τόσο ξαφνικά ξέφυγα απ´τη μετριότητα του ίσως, απ´τα λόγια εκείνα τα αόριστα, τα τυπικά.

Κουβέντες που δε σ’αφήνουν να αναρωτιέσαι, που δεν έχουν ανάγκη από επίθετα να τις ομορφύνουν.

Μονάχα 2 βλέμματα αρκούν. 2 βλέμματα ικανά να σπάσουν τα ρολόγια.

Ίσως να φταίει η πανσέληνος. Τόσο πλήρης, τόσο λαμπερή. 

Νόμιζες πως δε την πρόσεξα, αλλά την είδα. Πρόλαβα να τη δω και να μπαλώσω 2-3 πληγές.

Πόσα αλλάζουν από τη μια πανσέληνο στην άλλη.

Θυμάμαι να μου λένε πως, σε όποια άκρη του κόσμου και να σταθείς, ένα φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό θα δεις. 

Κοίταζέ το να κάνουμε όνειρα.

Μ.

Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος

Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος?

Act like you love

What is that truly we want?

We want love; to love and be loved.

Loved by strangers, feel appreciated, respected.

And the only way to achieve these is to learn how to treat people better.

Love them and their flaws, understand their situation, feel when they try to heal from things they don’t even talk about.

It doesn’t really matter if someone else wouldn’t act the same in a similar situation. What you are feeling is valid and based on your own experiences and characteristics.

Saying “i shouldn’t be feeling this way” or “whats wrong with me for thinking like this", delays your healing.

Be kind, express your love often. Remember that it benefits, not just the recipient of affection, but also the person who delivers it.

~Keep learning the process of loving and feeling loved.

M.

Ανώνυμο

Κι ήταν τότε που έσπασε το δικό σου μέσα που κόλλησες τα κομμάτια στο περίπου.

Και μετά αυτά δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν την αξία τους.

Εκεί, πρόχειρα δόθηκαν για να αγγίξουν

εφήμερους δεσμούς, σαπίζοντας ακόμα πιο βαθιά.

Πόσα μπορούσες να γίνεις κι πόσα να δείξεις;

Πόσα να πάρεις και πόσα να δώσεις.

Κρυμμένος στην αλήθεια που νιώθεις μόνο όταν το σώμα θέλει να θυμηθεί.

Και μετά τίποτα...

Μια καληνύχτα και δύο μάτια να κλείνουν και να (μη) ζουν, ένα περίπου έρωτα...

Μ.

Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε

Έλεγες δεν είχες λίγο χρόνο για σένα, για τις δικές σου ανάγκες...

Έλεγες πως η ρουτίνα της δουλειάς σε κούρασε.. «το πήγαινε-έλα» στη κίνηση σε εξόντωσε...

Λοιπόν τώρα, με κάποιο μαγικό τρόπο, τον έχεις.

Μπορείς να εγκατασταθείς σε όποια γωνιά του σπιτιού θέλεις, να απαλλαχτείς από τα βαρετά «ρούχα» που τόσο καιρό σε βάρυναν και να κάνεις κάτι για σένα.

Αν δεν είναι αυτό ελευθερία, τότε τι.

Πού είχες γράψει τη λίστα με τα θέλω σου που τροχοπέδη ήταν ο χρόνος; Τώρα είναι η στιγμή να τη ξεθάψεις, να τη φέρεις στην επιφάνεια και να αρχίσεις να τα εκπληρώνεις ένα-ένα.

Τώρα θα ανακαλύψεις αν πραγματικά σε ενοχλούσε η έλλειψη χρόνου, ή αν σε ενοχλούσε η γενικότερη ρουτίνα σου ή ίσως κάτι ακόμη πιο βαθύ.
Τώρα θα ανακαλύψεις αν η καθημερινότητα που κάνεις (συνήθιζες να κάνεις) είναι αυτή που ήθελες ή αυτή που δεσμεύτηκες αναγκαστικά να κάνεις.

Γνωρίσου καλύτερα με τα γύρω σου, τους ανθρώπους, τη φύση..μα πάνω απ´ όλα, με τον εαυτό σου. Συζήτησε, διαφώνησε, θύμωσε.. αυτά έχουν οι υγιείς σχέσεις των ανθρώπων.

Σε τέτοιες στιγμές που οι σκέψεις είναι πιο δυνατές από τις ανθρώπινες φωνές, ο άνθρωπος ηρεμεί, αναθεωρεί και δοκιμάζει ξανά.

Επαναπροσδιόρισε τις πραγματικές αξίες. Εμπνεύσου απ´ ό,τι συμβαίνει και δημιούργησε. 

Κράτα απ´ όλο αυτό, την ανθρωπιά που ξαναβρήκες, τα θεμέλια των σχέσεων που ξαναχτίστηκαν.

Μ.

'Love will tear us apart'

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το συναίσθημα της πληρώτητας. Όχι της γενικής, της υλικής, αλλά της συναισθηματικής. Δε θέλω να υποτιμήσω καμία, αλλά για μένα πιο πολύτιμη και πιο δυσεύρετη, είναι η συναισθηματική.

Το πρόσωπο που θα συναντήσεις και δε θα βλέπεις παρα μόνο δυο μάτια που γυαλίζουν όταν ευθυγραμμίζονται με τα δικά σου. 

Το σώμα που θα αγκαλιάσεις και η την έπομενη σου ανάσα θα την αιστανθέις πιο ήρεμη και ασφαλή. 

Την επικοινωνία των μυαλών χωρίς να χρειαστεί να λερώσεις τις λέξεις.

Τί μπορεί να το ξεπεράσει αυτό;;

Δε πιστεύω πλέον τις δήθεν χαρούμενες φωτογραφίες ζευγαριών που κατακλίζουν τα media, δεν έχουν να μου πουν τίποτα.

Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το πραγματικά γαλήνιο βλέμμα δύο ερωτευμένων, τα γυαλιστερά μάτια και την αβίαστη καμπύλη των χειλιών στο πρόσωπο τους. Δε λεώ πως αυτό θα κρατήσει για πάντα και δεν έχει και σημασία, απλά λεώ πως αυτό ακτινοβολεί και είναι μαγικό.

Πώς κάποιος που δε νιώθει έτσι συνεχίζει να αφιερώνει χρόνο σε μια σχέση; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι αυτά τα μάτια δε τον κοιτάζουν βαθιά; Πόσο εύκολο είναι για κάποιους να φορέσουν τη μάσκα του ιδανικού συντόφου; 

Και τελικά, είναι η υλική πληρώτητα αρκετή να σου συμπληρώσει το κενό της συναισθηματικής;

Δε νομίζω..

Μάθε να καταβαίνεις, όχι αυτά που ακούς, αυτά που αισθάνεσαι! Να συγχωρείς, για τη δική σου ηρεμία, αλλά όχι να ξεχνάς και να υπομένεις. Να σεβαστείς για μια φορά πρώτα εσένα.

Αν τελικά κρίνεις πως εκεί που είσαι όμως αξίζει να μείνεις, μείνε εκεί με όλο σου το είναι και πάρε όλο το οξυγόνο που κρύβει κάθε αγκαλιά...

Love will tear us apart, again

Σώπα, μη μιλάς

‘Πότε επιτέλους θα μάθεις να κλείνεις το στόμα; Πότε θα καταλάβεις πως δε σκέφτονται όλοι σαν εσένα;’

Με ρώτησαν, αλλά δε ξερω τι να απαντήσω. Δε θέλω να τα κρατάω μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Την έπαθα πολλές φορές όπως τώρα, ισως να έπρεπε να σωπάσω...

Έπρεπε τόσα χρόνια ζωή να’χα καταλάβει πως δε σκέφτονται όλοι απλά, λογικά και αθώα...

Αθώα...μικρή λέξη με τοσο βάρος.

Πάντα τη παθαίνω εκεί και ξεχνάω πως, αμα εχεις στο νου σου το πονηρό, διαστρβλώνεις τα απλά και τα πας με ύπουλο τρόπο εκεί που σε βολεύουν.

Τι ταλέντο κι αυτό όμως... να είσαι διπλοπρόσωπος και να μη κατηγορείσαι γι’αυτό. Να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας πως αναστάτωσες και πλήγωσες άτομα με τις λεξεις σου... να ξυπνάς το πρωί και να ζεις τη ‘φτηνη’ και ψεύτικη ζωη σου, γυρνώντας χωρίς καμια ενοχή.

Δε θέλω να τιμωρηθείς, απλώς θέλω να σταματήσεις να επηρεάζεις αυτούς που αγαπώ.

Μ.

____________________________________

‘’Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

...

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!’’

(Αποσμασμα απο το ποίημα του Αζιζ Νεσιν, Σωπα μη μιλας)

On the next wind blow

Μπερδεύω αυτά που θέλω, με αυτά που έχω ανάγκη και αυτά που μου λείπουν με αυτά που έχω. 

Μεγαλύτερη η σύγχιση σ’αυτά που τελικά, κάνω...

Γεμίζουμε τα άπειρα κενά μας με ανούσιες μικρές κουβέντες, με πρόσωπα προσωρινά. Αναλωνόμαστε μέρα με τη μέρα.

Νεφέλες που ξεθωριάζουν...γνωρίζουμε ότι θα ερθουν και θα φύγουν και ομως τις κοιτάμε, τις θαυμάζουμε και τις ωραιοποιούμε...

Κι όταν περάσουν και φύγουν αφήνουν το ίδιο κενό κάθε φορά και μετά ενας φάβλος κύκλος που παγιδεύεσαι ανάμεσα στην ωραιοποιημένη αλήθεια και στην ωμή πραγματικότητα. 

Τελικά, τί θέλει μια νεφέλη να περάσει και να φύγει; 

Ενα φύσημα του ανέμου, τιποτε άλλο...

Μ.