Ασυγχρόνιστα συγχρονισμένοι

Και τόσο ξαφνικά ξέφυγα απ´τη μετριότητα του ίσως, απ´τα λόγια εκείνα τα αόριστα, τα τυπικά.

Κουβέντες που δε σ’αφήνουν να αναρωτιέσαι, που δεν έχουν ανάγκη από επίθετα να τις ομορφύνουν.

Μονάχα 2 βλέμματα αρκούν. 2 βλέμματα ικανά να σπάσουν τα ρολόγια.

Ίσως να φταίει η πανσέληνος. Τόσο πλήρης, τόσο λαμπερή. 

Νόμιζες πως δε την πρόσεξα, αλλά την είδα. Πρόλαβα να τη δω και να μπαλώσω 2-3 πληγές.

Πόσα αλλάζουν από τη μια πανσέληνο στην άλλη.

Θυμάμαι να μου λένε πως, σε όποια άκρη του κόσμου και να σταθείς, ένα φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό θα δεις. 

Κοίταζέ το να κάνουμε όνειρα.

Μ.

Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος

Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος?

Act like you love

What is that truly we want?

We want love; to love and be loved.

Loved by strangers, feel appreciated, respected.

And the only way to achieve these is to learn how to treat people better.

Love them and their flaws, understand their situation, feel when they try to heal from things they don’t even talk about.

It doesn’t really matter if someone else wouldn’t act the same in a similar situation. What you are feeling is valid and based on your own experiences and characteristics.

Saying “i shouldn’t be feeling this way” or “whats wrong with me for thinking like this", delays your healing.

Be kind, express your love often. Remember that it benefits, not just the recipient of affection, but also the person who delivers it.

~Keep learning the process of loving and feeling loved.

M.

Ανώνυμο

Κι ήταν τότε που έσπασε το δικό σου μέσα που κόλλησες τα κομμάτια στο περίπου.

Και μετά αυτά δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν την αξία τους.

Εκεί, πρόχειρα δόθηκαν για να αγγίξουν

εφήμερους δεσμούς, σαπίζοντας ακόμα πιο βαθιά.

Πόσα μπορούσες να γίνεις κι πόσα να δείξεις;

Πόσα να πάρεις και πόσα να δώσεις.

Κρυμμένος στην αλήθεια που νιώθεις μόνο όταν το σώμα θέλει να θυμηθεί.

Και μετά τίποτα...

Μια καληνύχτα και δύο μάτια να κλείνουν και να (μη) ζουν, ένα περίπου έρωτα...

Μ.

When you see it

Someday soon, you shall stop looking in others what you would like them to be and see what they really show you to be, instead.

When you see it, don’t expect other ones to see it too.

Nobody sees with your own eyes.

When you see it, don’t try to change them.

Change your expectations, set your boundaries, make decisions on how much time and effort you give.

Practice acceptance and letting go.

Don’t try changing them at all.

M.

Άσκοπος σκοπός

Τελικά τι μας συμβαίνει; Ζούμε ή απλά «πηδάμε» τις στιγμές περιμένοντας μια επόμενη;

Σε νοιάζει πραγματικά ό,τι αφιερώνεις χρόνο σε αυτό ή έχεις ανάγκη να τον μοιράζεσαι;

Άδικο να ψάχνεις επιβεβαίωση, αναλώνοντας τον εαυτό σου, μοιράζοντας άσκοπα τις λέξεις.

Είναι θαρρώ ο δυνατότερος τρόπος να τον δηλητηρίασεις.

M.

"Αν νομίζεις πως δε με πονάει αυτό που κάνω, γελιέσαι.."

Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε

Έλεγες δεν είχες λίγο χρόνο για σένα, για τις δικές σου ανάγκες...

Έλεγες πως η ρουτίνα της δουλειάς σε κούρασε.. «το πήγαινε-έλα» στη κίνηση σε εξόντωσε...

Λοιπόν τώρα, με κάποιο μαγικό τρόπο, τον έχεις.

Μπορείς να εγκατασταθείς σε όποια γωνιά του σπιτιού θέλεις, να απαλλαχτείς από τα βαρετά «ρούχα» που τόσο καιρό σε βάρυναν και να κάνεις κάτι για σένα.

Αν δεν είναι αυτό ελευθερία, τότε τι.

Πού είχες γράψει τη λίστα με τα θέλω σου που τροχοπέδη ήταν ο χρόνος; Τώρα είναι η στιγμή να τη ξεθάψεις, να τη φέρεις στην επιφάνεια και να αρχίσεις να τα εκπληρώνεις ένα-ένα.

Τώρα θα ανακαλύψεις αν πραγματικά σε ενοχλούσε η έλλειψη χρόνου, ή αν σε ενοχλούσε η γενικότερη ρουτίνα σου ή ίσως κάτι ακόμη πιο βαθύ.
Τώρα θα ανακαλύψεις αν η καθημερινότητα που κάνεις (συνήθιζες να κάνεις) είναι αυτή που ήθελες ή αυτή που δεσμεύτηκες αναγκαστικά να κάνεις.

Γνωρίσου καλύτερα με τα γύρω σου, τους ανθρώπους, τη φύση..μα πάνω απ´ όλα, με τον εαυτό σου. Συζήτησε, διαφώνησε, θύμωσε.. αυτά έχουν οι υγιείς σχέσεις των ανθρώπων.

Σε τέτοιες στιγμές που οι σκέψεις είναι πιο δυνατές από τις ανθρώπινες φωνές, ο άνθρωπος ηρεμεί, αναθεωρεί και δοκιμάζει ξανά.

Επαναπροσδιόρισε τις πραγματικές αξίες. Εμπνεύσου απ´ ό,τι συμβαίνει και δημιούργησε. 

Κράτα απ´ όλο αυτό, την ανθρωπιά που ξαναβρήκες, τα θεμέλια των σχέσεων που ξαναχτίστηκαν.

Μ.

Let me in

Ας αρχίσουμε από τα εύκολα.

Δείξε μου τις πλευρές του εαυτού σου που δεν είναι τόσο όμορφες, τις μνήμες που δεν αντέχεις να με βάλεις μέσα. 

Τις στιγμές που αυτή η σιωπή είναι τόσο αισθητή στην άκρη του λαιμού σου, που σου βγαίνει μόνο σαν δάκρυα.

Πες μου τι δημιούργησε τις ουλές που κουβαλάς ώστε να καταλάβω τι σε κρατάει άγρυπνο το βράδυ.

Ακριβώς εκεί θέλω να φυτέψω την αγάπη μου.

Αυτή η πλευρά που συνήθως αγνοείται, η άγνωστη η σκοτεινή.

Ασε με να σου δείξω πως ειναι να γεμιζει χρώμα ξανά.

M.

'Love will tear us apart'

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το συναίσθημα της πληρώτητας. Όχι της γενικής, της υλικής, αλλά της συναισθηματικής. Δε θέλω να υποτιμήσω καμία, αλλά για μένα πιο πολύτιμη και πιο δυσεύρετη, είναι η συναισθηματική.

Το πρόσωπο που θα συναντήσεις και δε θα βλέπεις παρα μόνο δυο μάτια που γυαλίζουν όταν ευθυγραμμίζονται με τα δικά σου. 

Το σώμα που θα αγκαλιάσεις και η την έπομενη σου ανάσα θα την αιστανθέις πιο ήρεμη και ασφαλή. 

Την επικοινωνία των μυαλών χωρίς να χρειαστεί να λερώσεις τις λέξεις.

Τί μπορεί να το ξεπεράσει αυτό;;

Δε πιστεύω πλέον τις δήθεν χαρούμενες φωτογραφίες ζευγαριών που κατακλίζουν τα media, δεν έχουν να μου πουν τίποτα.

Μπορώ όμως να ξεχωρίσω το πραγματικά γαλήνιο βλέμμα δύο ερωτευμένων, τα γυαλιστερά μάτια και την αβίαστη καμπύλη των χειλιών στο πρόσωπο τους. Δε λεώ πως αυτό θα κρατήσει για πάντα και δεν έχει και σημασία, απλά λεώ πως αυτό ακτινοβολεί και είναι μαγικό.

Πώς κάποιος που δε νιώθει έτσι συνεχίζει να αφιερώνει χρόνο σε μια σχέση; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι αυτά τα μάτια δε τον κοιτάζουν βαθιά; Πόσο εύκολο είναι για κάποιους να φορέσουν τη μάσκα του ιδανικού συντόφου; 

Και τελικά, είναι η υλική πληρώτητα αρκετή να σου συμπληρώσει το κενό της συναισθηματικής;

Δε νομίζω..

Μάθε να καταβαίνεις, όχι αυτά που ακούς, αυτά που αισθάνεσαι! Να συγχωρείς, για τη δική σου ηρεμία, αλλά όχι να ξεχνάς και να υπομένεις. Να σεβαστείς για μια φορά πρώτα εσένα.

Αν τελικά κρίνεις πως εκεί που είσαι όμως αξίζει να μείνεις, μείνε εκεί με όλο σου το είναι και πάρε όλο το οξυγόνο που κρύβει κάθε αγκαλιά...

Love will tear us apart, again

Tick 'accept' and proceed

Όλοι μας περνάμε 'φάσεις'. Μιλάω για τις μέρες που νιώθουμε πιο μελαγχολικοί, που ίσως κάτι αλλάξει τα σχέδια μας, ίσως μια αποτυχία, μια αναποδιά. 

Το πιο σημαντικό και πρώτο βήμα είναι να δεχτείς τη νέα κατάσταση. Όσο απλό και αν ακούγεται, πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι κάτι που έγινε (το έψιλον του αορίστου) και έχει τελειώσει. Τώρα, αφήσε το πίσω και κάνε αυτό που ξέρεις, ξεκίνα ξανά, προσπάθησε ξανά.

Δες τη κατάσταση απο μια άλλη οτπική γωνία, τη θετική, όπου η κατάσταση δε σε επηρεάζει, δεν έχει επίδραση πάνω σου, αλλά εσύ έχεις προς αυτή! Ίσως δεν έχεις διαλέξει εσύ τη τροπή αυτή, αλλά σίγουρα εσύ ελέγχεις τη πορεία της και το πως θα σε επηρεάσει.

Αν μόνο οραματιστείς το πως θα είσαι αργότερα, όταν αυτό δεν έχει πια την ίδια υπόσταση στο μυαλό σου, θα μπορέσεις να το αποδεκτείς ακόμα πιο άμεσα!  

Θυμήσου πόση δύναμη έχεις μέσα σου, πόσα έχεις περάσει, μικρά και μεγάλα, που μόνο εσύ ξέρεις και όμως τα κατάφερες! Κάνεις ό,τι μπορείς κάθε μέρα ζεις τη μέρα σου με το δικό σου ρυθμό με το δικό σου τρόπο, με το καλύτερο για σένα τρόπο, αυτόν που μέσα στα χρόνια έμαθες και εφαρμόζεις. ΑΥΤΟ είναι όντως αξιέπαινο! 

Κάποτε το ξεχνάς, ξεχνάς το πόσο ξεχωριστή είναι η δική σου ύπαρξη και πόσο ανοιχτός είσαι στο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να δεχτείς και να σε αποδεκτούν. 

Κάθε φορά που το ξεχνάς, κάθε φορά που νιώθεις να σε καταβάλλει αυτή η αρνητικότητα, πες στον εαυτό σου 'Το δέχομαι και προχωρώ', θα δεις πως κάτι τόσο ασήμαντο θα σε βοηθήσει να βρεις τη λύση.

Η λύση έρχεται μόνο αν αποδεκτείς και προχωρήσεις.

Ξεκίνα ξανα...

Μ.

Amen.

I believe in the kind of love that doesn't demand me to prove my worth and sit in anxiety. I crave a natural connection where my soul is able to recognize a feeling of home in another one. 

A soul that would put fire to mine, which will seem perfect to my eyes and make me fall in love with their flaws.

A memory better than mine, which will remember the details i keep forgetting.

A spirit that  that would believe in my dreams louder than i do.

Something free-flowing, something simple.

Something that allows me to be me without questioning. 

      M.

Σώπα, μη μιλάς

‘Πότε επιτέλους θα μάθεις να κλείνεις το στόμα; Πότε θα καταλάβεις πως δε σκέφτονται όλοι σαν εσένα;’

Με ρώτησαν, αλλά δε ξερω τι να απαντήσω. Δε θέλω να τα κρατάω μέσα μου αυτά που θέλω να πω. Την έπαθα πολλές φορές όπως τώρα, ισως να έπρεπε να σωπάσω...

Έπρεπε τόσα χρόνια ζωή να’χα καταλάβει πως δε σκέφτονται όλοι απλά, λογικά και αθώα...

Αθώα...μικρή λέξη με τοσο βάρος.

Πάντα τη παθαίνω εκεί και ξεχνάω πως, αμα εχεις στο νου σου το πονηρό, διαστρβλώνεις τα απλά και τα πας με ύπουλο τρόπο εκεί που σε βολεύουν.

Τι ταλέντο κι αυτό όμως... να είσαι διπλοπρόσωπος και να μη κατηγορείσαι γι’αυτό. Να κοιμάσαι ήσυχος ξέροντας πως αναστάτωσες και πλήγωσες άτομα με τις λεξεις σου... να ξυπνάς το πρωί και να ζεις τη ‘φτηνη’ και ψεύτικη ζωη σου, γυρνώντας χωρίς καμια ενοχή.

Δε θέλω να τιμωρηθείς, απλώς θέλω να σταματήσεις να επηρεάζεις αυτούς που αγαπώ.

Μ.

____________________________________

‘’Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

...

γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ!’’

(Αποσμασμα απο το ποίημα του Αζιζ Νεσιν, Σωπα μη μιλας)