Ασυγχρόνιστα συγχρονισμένοι

Και τόσο ξαφνικά ξέφυγα απ´τη μετριότητα του ίσως, απ´τα λόγια εκείνα τα αόριστα, τα τυπικά.

Κουβέντες που δε σ’αφήνουν να αναρωτιέσαι, που δεν έχουν ανάγκη από επίθετα να τις ομορφύνουν.

Μονάχα 2 βλέμματα αρκούν. 2 βλέμματα ικανά να σπάσουν τα ρολόγια.

Ίσως να φταίει η πανσέληνος. Τόσο πλήρης, τόσο λαμπερή. 

Νόμιζες πως δε την πρόσεξα, αλλά την είδα. Πρόλαβα να τη δω και να μπαλώσω 2-3 πληγές.

Πόσα αλλάζουν από τη μια πανσέληνο στην άλλη.

Θυμάμαι να μου λένε πως, σε όποια άκρη του κόσμου και να σταθείς, ένα φεγγάρι, τον ίδιο ουρανό θα δεις. 

Κοίταζέ το να κάνουμε όνειρα.

Μ.

Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος

Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος?

Let me in

Ας αρχίσουμε από τα εύκολα.

Δείξε μου τις πλευρές του εαυτού σου που δεν είναι τόσο όμορφες, τις μνήμες που δεν αντέχεις να με βάλεις μέσα. 

Τις στιγμές που αυτή η σιωπή είναι τόσο αισθητή στην άκρη του λαιμού σου, που σου βγαίνει μόνο σαν δάκρυα.

Πες μου τι δημιούργησε τις ουλές που κουβαλάς ώστε να καταλάβω τι σε κρατάει άγρυπνο το βράδυ.

Ακριβώς εκεί θέλω να φυτέψω την αγάπη μου.

Αυτή η πλευρά που συνήθως αγνοείται, η άγνωστη η σκοτεινή.

Ασε με να σου δείξω πως ειναι να γεμιζει χρώμα ξανά.

M.